Het zal zondag tegen Union een pak beter moeten als Anderlecht echt aanspraak wil maken op een 35ste landstitel. Dat weet ook Patrick Evenepoel, vader van en samen met zijn zoon en wielerwonder Remco supporters van het eerste uur. “Dat Remco er nog aan denkt om voor Luik-Bastenaken-Luik het logo van Anderlecht op zijn fiets te plakken is geen toeval. De club zit echt in zijn hart,” zegt vader Patrick vol trots in een nieuwe aflevering van Radio Radzinski. Patrick Evenepoel groeit samen met voormalig hoofd van de jeugdopleiding en RSCA-icoon Jean Kindermans op in de Peterboswijk in Anderlecht. Die buurt wordt vandaag in het nieuws vooral gelinkt aan het drugsmilieu, maar daar is begin jaren ‘80 nog geen sprake van. “Ik herinner mij verschillende voetbalpartijtjes en zelfs een soort van Tour de France met de beklimming van de Mettewielaan.” Da’s ook een helling die Rein maar al te goed kent wanneer hij vanuit Jette naar het stadion van Anderlecht rijdt. “Absoluut geen cadeau, zeker niet wanneer er achterop je oude Cannondale een kinderzitje is gemonteerd.” Van wielerprof tot een leven als stukadoor Ook Patrick Evenepoel vindt vanuit Peterbos al snel de weg naar het Astridpark. Al heeft hij daar op jonge leeftijd wel nog hulp voor nodig. “Ik kan zeggen dat ik heb leren stappen in café Green Park tegenover de hoofdingang van het stadion. En sindsdien ben ik er nooit echt meer weggegaan.” Een bijzondere prestatie weet ook Rein, die al lachend opmerkt ‘dat de meeste supporters daar na een match juist nog amper op hun benen kunnen staan’. Evenepoel brengt zijn jeugdjaren niet alleen door op de tribune van Anderlecht. Hij zit vooral veel op de fiets en wint in 1993 de GP de Wallonie, de belangrijkste overwinning in zijn relatief kort bestaan als wielerprof. “Daarvoor ben ik in 1991 nog naar het WK voor amateurs in Stuttgart gegaan, maar ik wist toen al dat ik niet de motor had om het te maken als prof. En dan ben ik in het pleisterbedrijf van de familie begonnen.” Remco, de wielergod die eerst voetballer zou worden Zoon Remco droomt vandaag van koersen winnen, maar dat had net zo goed de Champions League kunnen zijn. Want hij was eerst voorbestemd om profvoetballer te worden. “Dat klopt. Omdat ik en mijn vrouw Agna (kapster, red.) elke dag hard moesten werken, stuurden we hem tijdens de vakanties altijd naar allerlei sportstages. We hebben ook eens een knutselkamp uitgetest, maar daar moest hij toch niets van weten.” “Op een van die stages stond hij in doel met een truitje van Daniel Zitka. Hij is daar ontdekt door een scout van Anderlecht en zo is de bal aan het rollen gegaan. Maar door een akkefietje met een paar mensen bij de U11 is hij zijn interesse in het voetbal wat verloren. Hij heeft dan nog de overstap naar PSV en KV Mechelen gemaakt, maar eigenlijk was het voor hem al lang duidelijk dat hij wilde fietsen.” De roep om versterking voor de Ronde van Frankrijk Met twee overwinningen in Luik-Bastenaken-Luik, wereldtitels op de weg en tegen de klok en drie zeges in de Clásica San Sebastián is het palmares van Remco al goed gevuld. Maar de 24-jarige Aerokogel van Schepdaal wil op termijn ook de Ronde van Frankrijk op zijn naam schrijven. In verschillende gesprekken met de ploeg is er daarom om versterking gevraagd. “Het enige wat ik heb gezegd is dat het goed zou zijn moesten er een paar ronderenners bijkomen om te kunnen wedijveren met teams als UAE en Visma-Lease-a-Bike.” Maar met enkel Landa in de nadagen van zijn carrière is er volgens Godfried en Pico toch niet echt gehoor gegeven aan die oproep. “Tjah, we zullen zien, het is in ieder geval zwak om te zeggen dat de voorjaarsploeg omzeep is geholpen door de grotere focus op het rondewerk met Remco.”

De reguliere competitie in de eerste voetbalklasse zit erop. Het moment dus om een tussentijdse balans op te maken. In een nieuwe Radio Radzinski analyseren we de prestaties van Anderlecht en wikken en wegen we de kansen van paars-wit op een 35ste landstitel. "Die eerste confrontatie met Union is allesbepalend. Als je dan kan winnen, zweef je recht naar de titel," denkt Godfried. Op papier had Anderlecht in aanloop naar de Champions’ Play-off nog twee eenvoudige, maar daarom niet minder belangrijke opdrachten af te werken. Een Brusselse derbyzege boeken tegen een fel geplaagd RWDM en daarna thuis leider Union onder druk zetten door drie punten te pakken tegen Kortrijk. Een goedkope penalty en een overbodige derbysjaal Maar in dat opzet is paars-wit maar voor de helft geslaagd. Tegen de Molenbekenaren kregen we nooit echt een wedstrijd. De verdediging van RWDM is een kaas met gaten waar zelfs de snorharen van Monty voor passen. Het toppunt van absolute onkunde is de manier waarop Adaramola Dreyer de 0-2 aanbiedt. Op een inspeelpass van doelman Defourny mist hij knullig zijn controle, waarna de Deen met de bal mag afstormen op een wijkende defensie. Gelukkig voor RWDM maakt de winger er geen vernederende solo van, maar knalt hij de bal gewoon van buiten de zestien in doel. Voor Adaramola volgt tien minuten later een pijnlijke wissel, omdat ook de ogen van coach Bruno Irles het niet meer aankunnen. Ze draaien nog net niet even kleurrijk in het rond als bij onze kazen veroberende muis in tekenvorm. Match gespeeld, zeker wanneer scheidsrechter Lambrechts Anderlecht ook nog eens een strafschop cadeau doet. Zelfs Jan Vertonghen geeft meteen grif toe dat dit een foute beslissing is. De RWDM-fans hebben in ieder geval weinig aan het gulle gebaar van de recordinternational. Zij zijn op dat moment al een week woest over het uitbrengen van een derbysjaal met de kleuren en namen van beide clubs. Totaal overbodig vinden sommigen en een tekenend voorbeeld van hoe de nieuwe voorzitter John Textor geen kaas heeft gegeten, hier is Monty weer, van de identiteit van de club. De spits te veel Dankzij een simpele overwinning tegen RWDM kan Anderlecht met vertrouwen aan de laatste wedstrijd van de reguliere competitie beginnen. Ook al omdat tegenstander Kortrijk op dat moment hekkesluiter is. Maar coach Brian Riemer vindt het nodig om een aantal spelers rust te gunnen en op de mat te experimenteren met twee spitsen. Iets wat faliekant afloopt, want na een slappe pot voetbal en veel lange ballen krijgt Anderlecht een kwartief voor affluiten het deksel op de neus: 0-1. Geen punten en dus ook geen druk op de ketel bij Union. “Je kan dit moeilijk anders dan pure arrogantie noemen. En dan heb ik het nog niet eens over het probeersel met zowel Dolberg als Vázquez in de basis. Volgens mij moet dat zeker kunnen, al is de voorbije wedstrijden wel gebleken dat Vázquez vooral van goudwaarde is op het moment dat er moet geschakeld worden naar powerplay." "Ach ja, gelukkig gebeurt het nu en niet bij de start van de play-offs. Laat ons hopen dat Riemer tijdens de interlandbreak duidelijke keuzes maakt. Want da’s absoluut nodig,” vertelt Rein, die nog altijd twijfelft over het tactisch vernuft van de kale trainer. Brusselse titelstrijd Verder in de aflevering halen we er de kalender van de play-offs bij. De derde speeldag heeft Godfried met rood omcirkeld. Dan speelt Anderlecht thuis tegen Union. “Als je dan kan winnen, zweef je daarna recht naar de titel. Die eerste confrontatie met Union is voor mij allesbepalend.” Eindigen doen we deze aflevering met een evaluatie van het transferbeleid, een nieuwe prijsvraag en een rondje top en flop binnen de huidige kern. Muzikaal wordt deze Radio Radzinski dan weer neergelegd met 'Europapa' van Joost Klein.

100 afleveringen. Da’s natuurlijk het moment om de man uit te nodigen die zijn naam leent aan onze Anderlecht-podcast Radio Radzinksi. Samen met de Canadese Pool blikken we terug op zijn carrière bij paars-wit en zijn band met spitsbroeder Jan Koller. Maar Radzinski geeft ook zijn kijk op het huidige Anderlecht. “Ik had deze zomer nooit gedacht dat Anderlecht vandaag tweede zou staan.” Henry en Bergkamp, Ronaldo en Nilis of Shevchenko en Inzaghi. Het zijn maar een paar voorbeelden van legendarische spitsenduo’s uit de recente voetbalgeschiedenis. Wereldwijd dan toch. Want binnen België is er maar een koningskoppel die naam waardig: Jan Koller en Tomasz Radzinski. Da’s ook zo voor Godfried, Rein en Pico die hun BRUZZ-podcast over Anderlecht hebben vernoemd naar de kleinste van de twee. Radio Radzinski zit aan aflevering 100, een jubileum waarvoor Radzinski graag zelf mee aan tafel schuift. Van opgroeien achter het IJzeren Gordijn naar een Canadese film Tomasz Radzinski wordt in 1973 geboren achter het IJzeren Gordijn in Polen. Voetbal is de enige zekerheid in zijn leven. "Zoals iedere jongen bij ons in de buurt wilde ik profvoetballer worden, ik bedoel spits. Ergens anders moest je mij niet zetten op het veld." Wanneer zijn ouders beslissen om te vluchten van Polen naar Canada komt de voetbaldroom van Radzinski uit. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan zet hij zijn eerste stappen in het profvoetbal bij de North York Rockets. "Daar ging een nieuwe wereld voor mij open. Plots teken je als jonge gast een profcontract en speel je over heel Canada wedstrijden op het hoogste niveau. Voor mij was het leven daar als een film, eentje waarin ik ook niet naar school moest gaan (lacht)." Paars-witte voetbalchemie met Koller... Van Canada gaat het in 1994 richting Antwerpen en Germinal Ekeren. Met rood-geel beleeft hij in 1997 een sprookje door de Beker van België te winnen. Voor Anderlecht en sportief manager Michel Verschueren is het een slag in het gezicht. Maar de Zilveren Vos blijft niet bij de pakken zitten en haalt Radzinski in de zomer van 1998 naar het Astridpark. Verschueren overtuigt dat jaar ook Jan Koller om naar Anderlecht te komen. Een schot in de roos, want samen met de boomlange Tsjech zal Radzinski een onvergetelijk duo vormen. "Nochtans zag ik het eerst niet zitten. Vercauteren trapte op training altijd zelf de centers en dat ging vaak richting grote Jan. Maar die wist daar in het begin geen raad mee. Zijn eerste ballen zijn we letterlijk mogen gaan zoeken op de parking. Gelukkig heeft hij zich snel aan het niveau aangepast." ...leidt tot Europees delirium Het aanvalsduo verovert in totaal twee landstitels, maar maakt zich vooral onsterfelijk door een wondermooie Champions League-campagne in het seizoen 2000-2001. Anderlecht verslaat in de eerste groepsfase Manchester United en doet daar in de volgende ronde nog overwinningen tegen Real Madrid en Lazio Roma bij. “Tot op vandaag word ik er nog altijd heel veel op aangesproken. Het zijn dan ook bijzondere avonden geweest. Het moment dat de Champions League-hymne speelt en de vlag in de middelcirkel wappert vergeet je alles om je heen. Dat is pure adrenaline en hyperfocus. En als de wedstrijd dan jouw kant opgaat, is dat het beste gevoel dat er is." Verder in de aflevering vertelt Radzinski over hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet in het stadion van Anderlecht, maken we de winnaar van de prijsvraag bekend en staan we nog even stil bij de zege van paars-wit op het veld van Club Brugge. Muzikaal leggen we deze speciale aflevering neer met ‘Wind Of Change’ van Scorpions.

Nooit zal er nog een Anderlecht-speler zijn met dezelfde verfijnde traptechniek als Luc Nilis. In een nieuwe Radio Radzinski leggen we uit waarom en blikken we samen met deze paars-witte voetballegende terug op zijn carrière. Die kende hoge toppen, maar ook diepe dalen. "Tijdens de finale van de Europacup II heb ik vanop de bank mijn best moeten doen om niet te juichen bij de tweede goal van Sampdoria." Luc Nilis. Da's een karrenvracht aan wondermooie doelpunten en acties die Anderlecht vier titels en drie bekers opleveren tussen 1986 en 1994. Daarna volgt een overstap naar Eindhoven en PSV waarmee hij nog eens twee keer kampioen speelt en de beker wint. De sierlijke aanvaller zal dan al voor altijd herinnerd worden om zijn fabelachtige traptechniek. Die wil hij ook tonen in het nieuwe millenium wanneer hij tekent bij Aston Villa. Met een technisch perfect uitgevoerde volley in zijn eerste wedstrijd tegen Chelsea speelt hij zich meteen in de harten van het Engelse publiek. Indische dokter redt een gouden been Nilis lijkt ook aan de andere kant van het Kanaal op weg om een levende legende te worden. Maar dan slaat het noodlot toe. Op zaterdag 9 september 2000 loopt hij een open beenbreuk op na een onschuldige botsing met doelman Richard Wright van Ipswich Town. Fin de carrière is het harde verdict. "Maar met die goal tegen Chelsea hebben ze in Engeland even kunnen zien wat ik allemaal in mijn mars had. Dat biedt toch wat troost. Het had ook allemaal kunnen gebeuren toen ik 18 jaar was en dan had ik helemaal geen carrière gehad." De frituurmuur Die geweldige carrière is er gelukkig wel en begint lang voor die vicieuze openbeenbreuk-cirkel in Zonhoven. Daar schaaft een jonge Nilis aan zijn traptechniek onder het goekeurend oog van zijn vader Roger. "Uren en uren heb ik zowel met links als rechts tegen de zijgevel van ons huis staan sjotten. Ik denk dat er geen enkele actieve voetballer vandaag zoveel met een bal is bezig geweest tijdens zijn jeugd. Het heeft ervoor gezorgd dat ik perfect tweebenig ben. Die zijgevel van mijn ouderlijk huis is er vandaag wel niet meer, want ze hebben er een frituur tegenaan gebouwd. De uitbater heeft mij gevraagd om die te signeren en zo heeft mijn voetbalmuur een nieuw leven gekregen." Aad de Klos Van de frituurmuur gaat het dan via FC Winterslag richting Brussel. En dat allemaal dankzij Raymond Goethals die Michel Verschueren tipt over het talent van de spits. Bij Anderlecht beleeft Nilis vele hoogdagen, maar moet hij zich ook door enkele zwarte momenten worstelen. De Europese campagne in het seizoen 1989-1990 is er daar een van. Paars-wit plaatst zich dankzij goals van Nilis in de halve finale voor de eindstrijd tegen Sampdoria in het Zweedse Göteborg. Maar daar zet trainer Aad de Mos hem op de bank. "Bij de 2-0 van Sampdoria heb ik echt mijn best moeten doen om niet te juichen. Net daarna moet ik dan nog eens invallen, op een moment dat je weet dat het kalf verdronken is. Als de Mos mij had laten starten ben ik er zeker van dat we met die beker naar huis waren teruggekeerd." Spitsentrainer en een reünie met Ronaldo In die acht seizoenen bij Anderlecht worden zijn gouden voeten geen enkele keer beloond met een Gouden Schoen. Het is pas bij PSV dat er eindelijk erkenning komt en hij na een jaar al het Nederlandse equivalent de lucht in mag steken. "Straf, want Ajax was dat seizoen outstanding. Al hadden wij ook wel een goeie ploeg met mezelf en Ronaldo als uitblinkers. Dat was echt een fantastische kerel. Wie mij een reünie met Ronaldo kan regelen, mag mij meteen bellen. Het is mijn droom om hem ooit nog eens terug te zien." Eindigen doen we met de vraag van Hassan Al Hilou uit de vorige aflevering. Muzikaal leggen we deze Radio Radzinski neer met een muzikaal eerbetoon aan Nilis in aanloop naar het WK in 1994.

Het heeft niet veel gescheeld of Anderlecht stond na negen Brusselse derby's tegen Union nog altijd zonder punten. Maar een goal van Thorgan Hazard in blessuretijd leverde paars-wit alsnog een puntje op. 1/24, Beker van België niet meegerekend. Het is geen statistiek om trots op te zijn. Dat weet ook geboren ondernemer en Anderlecht-fan Hassan Al Hilou. "Al hadden we zonder blunders die laatste match wel gewoon kunnen winnen," zegt hij in een nieuwe Radio Radzinski. Zondag 8 januari 2023, het bezoekersvak in het Lotto Park. De supporters van Union halen na een zesde (!) overwinning op rij tegen grote broer Anderlecht een spottend spandoek boven. In grote blauwe letters wordt het einde van een tennismatch afgekondigd. Jeu, set et match. Een beetje voorbarig, dat wel, maar ondertussen zitten we halfweg de tweede set en is paars-wit er nog altijd niet in geslaagd om een spelletje te winnen. Nochtans kreeg de recordkampioen vorige week twee uitgelezen kansen op eerherstel. Eerst op bezoek bij Union in de kwartfinales van de Beker van België en daarna in de vaderlandse competitie voor een vol Astridpark. Maar het ontbrak Anderlecht aan duidelijke tactische richtlijnen en strijdlust om er ook echt iets van te maken. Een haarscherpe blik zonder bril Ook Hassan Al Hilou had graag wat meer duelkracht gezien. Misschien kan de paars-witte staf hem eens raadplegen, want de 24-jarige ondernemer weet wat knokken is. Op 9-jarige leeftijd ruilt hij zijn geboorteland Nederland in voor een ruwer bestaan in Molenbeek. Hij is gepassioneerd door economie en politiek en wil zijn leven wijden aan de strijd voor meer jongeren en diversiteit binnen de bedrijfswereld. Dat plan begint met de oprichting van YouthTalks, een online discussieforum dat fake news de wereld wil uithelpen. Amper vijftien jaar is hij dan, wat van hem in 2014 de jongste ondernemer van het land maakt. Na YouthTalks volgt vzw Capital, een organisatie die de Brusselse jeugd financieel onafhankelijk wil maken. Een nobel doel, maar niet eenvoudig als je weet dat een vierde van de jongeren tussen 15 en 25 werkloos is. De ark van Noah Godfried schrijft meteen een vacature uit voor doelman bij Anderlecht. Want voor hem is Schmeichel een van de grootste pijnpunten bij paars-wit. "Bij elke uittrap van Smeagol zit je met de billen dicht te kijken naar een verloren bal. Ook het uitvoetballen verloopt bijzonder stroef. Ik ben er zeker van dat ook de verdediging soms met de daver op het lijf een bal terugspeelt." Rein, Pico en Hassan werpen vooral een bloemetje naar Noah Sadiki. Het Neerpede-product kiest afgelopen zomer voor de kleuren van Union en is daar vandaag een van de uitblinkers. "Da's natuurlijk bijzonder pijnlijk, maar ergens ook logisch. Hij wou zich bewijzen en heeft dat met brio gedaan. De zondvloed Sadiki deed heel Anderlecht kopje onder gaan. Noah hijste ondertussen eenvoudig de drie punten aan boord van zijn Ark met een panna of twee." Provinciale Patris en supportersprotest Verder in de aflevering vinden we met Mario Stroeykens toch een lichtpuntje terug. "Hij werkt hard, heeft een goed schot en brengt altijd dat tikkeltje meer. Het is een raadsel waarom hij plaats heeft moeten ruimen voor Hazard of Verschaeren," staaft Rein zijn betoog. "En ook Zeno speelt altijd zijn match. We moeten dus niet wanhopen, maar een kampioenenploeg is het voorlopig niet." "Zeker niet zo lang Louis Patris blijft sukkelen op de rechtsback. Hopelijk komt Sardella sneller terug dan verwacht, want op dit moment wordt zijn positie ingevuld door een voetballer die speelt op het niveau van tweede provinciale." Eindigen doen we met een debat over de macht van de fans na de vele supportersprotesten bij zowel Anderlecht als RWDM. Muzikaal leggen we deze aflevering neer met 'ICI C BX' van Zwangere Guy en Frenetik.

In de laatste Radio Radzinski van het jaar voeren we een uitgebreid gesprek met Kevin Vermeulen. Zeventien jaar lang bouwt hij samen met Jean Kindermans de jeugdopleiding van Anderlecht uit. Maar daar komt begin deze maand een einde aan. Vermeulen verlaat net als zijn professionele vader de club van zijn hart. "Het had niet per se zo hoeven lopen, maar de situatie was niet langer houdbaar," is hij daarover eerlijk. Made in Neerpede. Als er iets is wat iedere Anderlechtsupporter hoog in het vaandel draagt, dan is het wel de jeugdopleiding van de club. Samen met De Toekomst, het opleidingscentrum van Ajax, is die van paars-wit een van de meest gerenommeerde academies van Europa. En dat heeft de club voor een groot deel te danken aan Jean Kindermans en zijn rechterhand Kevin Vermeulen. Purple Talents en de heilige driehoek In de lente van 2006 wordt Vermeulen door Kindermans gevraagd om de U12 van Anderlecht onder zijn hoede te nemen. In zijn eerste jaar begeleidt hij de generatie 1995, een groep ruwe voetbaldiamanten waarvan Jason Denayer en Adnan Januzaj de bekendste namen zullen worden. "Je valt echt bijna van je stoel als je die ketjes op zo'n jonge leeftijd zo goed ziet voetballen." Maar een echt professionele omkadering voor al die beloftevolle jeugdspelers is er dan nog niet. En dus start Vermeulen samen met Kindermans het Purple Talents-project op. Dat komt er nadat een zekere Romelu Lukaku er letterlijk en figuurlijk met kop en schouders bovenuit steekt. "De filosofie achter Purple Talents is dat we uitgaan van een persoonlijke benadering met gastgezinnen. School, familie en voetbal worden daarbij goed op elkaar afgestemd. Op papier ziet dat eruit als een driehoek met de punt naar boven. En daar staat in grote letters school. Een diploma halen was voor ons enorm belangrijk. Zo hadden ze allemaal een alternatief wanneer het voetbal op niets zou uitdraaien." Die individuele aanpak zorgt wel voor een enorme logistieke uitdaging. "Ja, al die spelers moeten natuurlijk van en naar de trainingen worden gebracht. Ook op wedstrijddagen moest er vervoer worden voorzien. Dat gebeurde voor een groot deel door de gastgezinnen, maar soms zat ik zelf aan het stuur. Ik herinner mij een dag waarop Romelu bij mij op de achterbank zat, gepropt naast een wasmand die in zijn rug duwde (lacht)." Data en het dashboard van Jean In 2011 richt Vermeulen ProSoccerData op. Het bedrijf vergaart data van spelers over heel de wereld en centraliseert die op een plek. De database moet het werk van de scoutingcel vergemakkelijken en komt er mede op aanraden van Kindermans. "Hij wilde een soort van dashboard ontwikkelen waarop de gegevens van alle spelers konden worden afgelezen. Tot dan werden scoutingsrapporten opgesteld in Excel, maar die aanpak vond Jean verouderd." En toch is het gebrek aan voldoende data en een moderne visie op jeugdvoetbal een van de redenen waarom Kindermans eind vorig jaar door het Anderlechtbestuur aan de deur wordt gezet. "Hoezo, de jeugdopleiding beschikt niet over data? Ik moet daar eens goed om lachen. Wij waren juist voorlopers op dat gebied. Complete onzin dus, net zoals het verhaal dat Jean voor het geld zou zijn vertrokken naar Antwerp. Zowel voor mij als voor Jean had het nooit zo hoeven lopen. Hij staat wel degelijk open voor vernieuwing, maar de situatie was niet langer houdbaar." "Ik en Jean zijn op Neerpede altijd vertrokken vanuit een open debatcultuur. Iedereen kon zijn visie op de zaak geven wanneer die dat wou. Wij zijn nooit voorstander geweest van een strikt afgebakende hiërarchische structuur. En die is er vandaag wel. Nieuwe bazen, nieuwe wetten zeker... Overal worden op verschillende posities vertrouwelingen van het bestuur neergezet. Wij horen daar niet bij en dan weet je snel hoe laat het is," windt Vermeulen er geen doekjes om.

In deze Radio Radzinski verteren we samen met Jonas De Roeck zijn ontslag bij Westerlo, maar blikken we toch vooral terug op zijn doortocht bij Anderlecht. Daar wordt hij in de zomer van 2018 beloftentrainer en schuift hij niet veel later door naar de positie van T2. Eerst onder Karim Belhocine en Fred Rutten, daarna onder Vincent Kompany. “Een geweldige samenwerking, maar Vincent zag mij vooral als een liniecoach. Dat was voor mij niet genoeg en dus ben ik uit de gouden kooi gestapt.” Het verhaal van Jonas De Roeck bij Westerlo zit erop. Na bijna drie mooie jaren bij de Kemphanen en een promotie naar eerste klasse wordt uitgerekend de wedstrijd tegen Anderlecht hem begin december te veel. “Natuurlijk denk je op lange termijn en wil je verder bouwen aan iets mooi. Maar iemand zei me ooit: ‘Wie een contract tekent als trainer, tekent meteen ook zijn C4’. Een nuchtere kijk op de zaak, wat toch wel uitzonderlijk is voor iemand die zijn voetbaljeugd heeft beleefd bij Antwerp. Een polyglot op noppen In vergelijking met de gemiddelde Sinjoor beschouwt hij de rest van het land niet als parking. De Roeck is dan ook een echte wereldburger. Hij wordt geboren in Barcelona (!), groeit op in de Verenigde Staten en begint aan zijn puberteit in een buitenwijk van Londen. En dat allemaal omdat zijn vader als scheikundig ingenieur de wereld rondreist. Het levert hem een uitgebreide talenkennis op, want naast Engels, Frans en Nederlands spreekt hij ook vloeiend Duits. Dat pikt de centrale verdediger op tijdens zijn passage bij tweedeklasser Augsburg waarmee hij in 2011 opklimt naar de Bundesliga. Het is een bijzonder fijne periode voor de polyglot op noppen die dan al een titel met Antwerp in tweede klasse achter zijn naam heeft staan. In de klas met Kindermans en de bromance met Kompany De drie seizoenen in Duitsland zijn samen met de successen bij Antwerp de mooiste momenten uit zijn zeventien jaar lange carrière. Een ding is dan al duidelijk. Ooit wil De Roeck trainer worden. “Zonder hautain te willen klinken, maar ik had snel door dat ik het spelletje ook vanaf de zijlijn naar een hoger niveau zou kunnen tillen.” En dus schrijft hij zich in voor een trainerscursus. Daar zit hij in de klas met niemand minder dan Jean Kindermans, toenmalig hoofd van de jeugdopleiding bij RSCA. “Hij zei me dat mijn profiel goed zou passen bij een club als Anderlecht en hij me zeker zou bellen als er een plaatsje vrijkwam op Neerpede.” Belofte maakt schuld. Dat weet ook Kindermans en mag je in dit geval zelfs letterlijk nemen. In de zomer van 2018 vraagt de directeur van Neerpede hem om coach te worden van de paars-witte beloften. Zijn goede werk wordt na het ontslag van Hein Vanhaezebrouck beloond met een plek op de bank van de eerste ploeg. De Roeck wordt assistent-coach. “Dat was geweldig om te doen en al zeker wanneer Vincent Kompany werd aangekondigd als hoofdtrainer.” En toch scheiden de wegen van Kompany en De Roeck in 2021. “Ja, Vincent zag mij meer als een liniecoach voor de verdediging en ik wilde mij graag verder ontwikkelen als allround trainer. Dus ja, ik had in die gouden kooi kunnen blijven zitten, maar dat was voor mij eigenlijk geen optie. Vincent begreep dat ook en dat siert hem. We zijn vandaag nog altijd goeie vrienden.” Aan het einde van deze aflevering maken we de winnaar van de prijsvraag bekend en gooit Godfried nog een heet hangijzer in de groep. Kan Lucas Stassin ooit eerste spits van Anderlecht worden? “Hoh, ik denk het wel. Ik ken niemand met zo’n neus voor goals, maar hij moet wel meer in functie van de ploeg beginnen denken. Lucas kan een slechte match spelen en toch blij zijn met de twee goals die hij heeft gemaakt. Een Stroeykens is op dat vlak meer met de teamprestatie bezig,” legt De Roeck uit, waarna hij deze Radio Radzinski muzikaal afsluit met 'Wonderwall' van Oasis.

Anderlecht is er eindelijk in geslaagd om een Brusselse derby te winnen. Promovendus RWDM wordt vorige zondag zonder punten terug naar het Edmond Machtensstadion in Molenbeek gestuurd. Voor Thierry Dailly is het een speciale wedstrijd. In juni wordt hij na de titel in 1B aan de deur gezet als voorzitter door de Amerikaanse eigenaar John Textor. “Ik heb bijzonder diep gezeten, maar hier heb ik acht jaar lang naar toegewerkt. Ik wou er dus absoluut bij zijn,” zegt hij in een nieuwe Radio Radzinski. 30 april 2017 en 13 mei 2023. Het zijn twee data die voor altijd een meer dan speciale betekenis zullen hebben voor Thierry Dailly. Op die eerste dag wordt een razendspannende titelstrijd in de derde amateurklasse beslecht na een 4-0-overwinning van RWDM tegen Doornik. Titelconcurrent Rebecq heeft net als de Molenbekenaren evenveel punten, maar ziet een kampioenschapsfeest aan zijn neus voorbijgaan door een slechter doelpuntensaldo. Abonnementenverkoop zonder stadion Het is het begin van de wederopstanding van een echte volksclub die een lange, maar vooral turbulente geschiedenis kent. Van grote successen zoals de landstitel in 1975 en Europees voetbal, tot een heleboel financiële problemen en zelfs faillissementen. Maar een ding is zeker, toch als we Thierry Dailly mogen geloven. “Die quatre lettres magique, die komme altijd terug.” In een sappig taaltje en met de nodige heimwee blikt hij terug op het ontstaan van zijn grote voetbaldroom: RWDM terug naar 1A brengen, daar waar de club volgens Dailly thuishoort. Het project krijgt vorm in 2014 wanneer hij samen met enkele Brusselse zakenlui het stamnummer van Standaard Wetteren overneemt. Hij verbindt dat aan zijn ‘quatre lettres magique’ en begint als voorzitter van RWDM 2.0 (of was het nu al 3 of 4.0?) aan een odyssee van acht jaar doorheen de lagere regionen van het Belgisch voetbal. “In 2015 verkopen we aan de Sippelberg in Koekelberg de eerste abonnementen, maar we hadden nog geen stadion. En toch staat er onmiddellijk veel volk. De eerste dag gaan er bijna 500 abonnementen de deur uit. Dan voel je dat RWDM een slapende reus is die niet veel nodig heeft om te ontwaken.” Een voetbaldroom spat brutaal uit elkaar Wakker worden doet RWDM dus een eerste keer met de titel in 2017. “Als ge mij dat hier nog een keer laat horen, dan zet ge mij echt de tranen in mijn ogen. Samen met het kampioenschap vorig seizoen in 1B en de promotie naar eerste klasse zijn dat de twee schuunste momenten uit mijn voetballeven. Maar ja…” De aarzeling brengt ons in deze Radio Radzinski bij die andere levensbepalende dag. Op 13 mei 2023 katapulteert RWDM zich na een zege tegen de beloften van Anderlecht naar het hoogste voetbalniveau. Lang kan Dailly er wel niet van genieten, want eind mei wordt hij door de Amerikaanse eigenaar John Textor opzijgeschoven als voorzitter. “RWDM is als een kind voor mij. Ik heb in 2021 gezocht naar investeerders, omdat er nood was aan vers kapitaal om de stap naar eerste klasse te kunnen zetten. Op het moment dat Textor eigenaar wordt van de club heb ik nooit gedacht dat ik vandaag niet meer als voorzitter in de tribune zou zitten." Vettige praat van Vanderbiest We zetten onze trip down memory lane verder met een paar vettige uitspraken van oud-trainer van RWDM Frederik Vanderbiest. Die heeft Godfried meerdere keren de slappe lach bezorgd tijdens interviews na een verloren wedstrijd. Ook Dailly weet dat ‘Fredje’ al eens uit de bocht gaat. “Ja, het is een speciale gast. Ik was zelf meer een smeerlap op het veld dan ernaast.” Eindigen doen we met de winnaar van het hagelwitte Paul Van Himst-truitje, een nieuwe prijsvraag en de tatoeages van Dailly. Muzikaal afsluiten wordt deze aflevering neergelegd met ‘Bruxelles’ van Jacques Brel.

De spectaculaire lichtshow voor de 80ste verjaardag van Paul Van Himst is maar één van de ideeën die zijn ontsproten aan het brein van Tim Borguet. Hij is amper 34, maar mag zich nu al de chief marketing officer (CMO) van Anderlecht noemen. Samen met hem duiken we in een nieuwe Radio Radzinski achter de schermen van het marketingapparaat van de club. Anderlecht draait weer, of moeten we zeggen ‘Dreyt’ weer. Want de Deense winger Anders Dreyer is de exponent van een ploeg die zichzelf heeft teruggevonden en erin slaagt om wedstrijden met aantrekkelijk voetbal naar zich toe te trekken. Dat ziet ook Tim Borguet die zich op 34-jarige leeftijd al chief marketing officer (CMO) van Anderlecht mag noemen. Een droomjob en het logische gevolg van een studie Marketing aan de Erasmushogeschool en een passie voor paars-wit. De rode strijd met Edmond Machtens Het is zijn opa Rufin Grijp die hem op jonge leeftijd mee naar het Astridpark neemt. Daar juicht hij op de tribune voor Pär Zetterberg, maar later ook voor Hannu Tihinen, Serhat Akin, Cheick Tioté en natuurlijk Vincent Kompany. Tussen de goals door voedt zijn grootvader hem met politieke principes. Grijp moet op dat moment nog minister worden in de Brusselse regering, maar is dan wel al een bekende dissident binnen de socialistische partij. Hij maakt namelijk deel uit van een groep ‘Rode Leeuwen’ die zich afzet tegen Franstalige Brusselse politici en dan vooral burgemeesters zoals Edmond Machtens die pleiten voor een verdere verfransing van de stad. Verlicht eerbetoon aan Paul Van Himst Borguet is vandaag verantwoordelijk voor vier domeinen, waaronder merchandise, het bewaken en behouden van de paars-witte identiteit en de uitbouw van de stadion- en wedstrijdbeleving. Vooral in die laatste categorie zijn er de laatste maanden enorme stappen gezet. De spiksplinternieuwe lichtinstallatie in het Lotto Park is daar een goed voorbeeld van. Het nieuwe paradepaardje van de club wordt een eerste keer gebruikt voor de thuismatch tegen KV Mechelen die volledig in het teken staat van de 80ste verjaardag van Anderlecht-legende Paul Van Himst. “Zowel wij als de leveranciers hebben extra inspanningen geleverd om alles tijdig klaar te krijgen. En dan is het natuurlijk fantastisch dat de puzzel mooi in elkaar valt. We zijn de eerste club in België die met zo’n lichtshow de wedstrijdbeleving voor de fans naar een hoger niveau tilt.” Rein was aanwezig in het stadion en oprecht onder de indruk van het gebeuren. “Ik heb op zich een hekel aan het woord, maar toen had ik wel kippenvel. Het was een moment waarop ik dacht: ‘Ja, hier voel ik mij honderd procent mee verbonden’. De paars-witte identiteit en het belang van verbrusseling Verder in de aflevering gaan we dieper in op de identiteit van de club. Er is al zoveel over gezegd en geschreven, maar hoe kijkt Borguet naar het DNA van de club. Mag er geraakt worden aan heilige huisjes zoals het eeuwenoude logo? “Kijk, ik hou zelf ook van de voetbalromantiek die eigen is aan de Anderlecht-supporter. Maar je gaat de fanbase niet versterken of een grotere impact hebben op Brussel door hetzelfde te blijven doen als tien of twintig jaar geleden. Niets is onaantastbaar, ook het logo niet. Dat ligt gevoelig en begrijp ik maar al te goed. Het is gewoon zaak om een goede balans te vinden tussen moderniseren en respect hebben voor de nostalgie die rond de club hangt.” Eindigen doen we deze Radio Radzinski met een nieuwe prijsvraag waarmee je een van de laatste hagelwitte Paul Van Himst-shirts kan winnen. Muzikaal wordt het gesprek neergelegd met ‘You Are My High’ van Demon, ofwel de openingsdans op het liefdesfeest van Borguet en zijn vrouw.

Anderlecht heeft zondag in Luik getoond dat het kan voetballen. Tegen Standard speelt het een uitstekende eerste helft waarin het zonder een scheidsrechterlijke dwaling altijd met een 0-3-voorsprong moet gaan rusten. Maar zelfs een voorgift van twee goals mag je nooit meer weggeven. En toch is het gebeurd. Samen met ex-doelman van paars-wit Frank Boeckx analyseren we de Luikse remontada in een nieuwe Radio Radzinski. Frank Boeckx is tot op vandaag de laatste keeper die met Anderlecht een landstitel heeft veroverd. In het seizoen 2016-2017 wordt hij in november door de Zwitser René Weiler in de basis gedropt na verschillende blunders van Davy Roef. Weinig supporters die dan een hoge pet op hebben van de man die een paar jaar eerder nog op een zijspoor zat bij Antwerp in tweede klasse en wilde stoppen met profvoetbal. “Antwerp is in niets te vergelijken met de club die het vandaag is. Er waren financiële problemen en de omkadering was bijzonder slecht. ’s Ochtends zaten de katten mee aan het ontbijt. Ik was er volledig klaar mee, wanneer Herman Van Holsbeeck mij plots opbelde met de vraag of ik naar Anderlecht wou komen als tweede keeper achter de ongenaakbare Silvio Proto en coach voor aanstormende talenten als Davy Roef en de piepjonge Mile Svilar.” Het mysterie René Weiler In het eerste jaar onder Besnik Hasi speelt Boeckx geen minuut, maar het seizoen erop onder Weiler is het dus wel prijs. De Leuvenaar, die in Lochristi woont, blijkt een betrouwbaar sluitstuk te zijn en beleeft het absolute gloriemoment uit zijn carrière wanneer hij op 18 mei 2017 kampioen wordt met Anderlecht. “Ja, dat was voor mij natuurlijk het hoogst haalbare. Maar ik ben ook blij dat ik echt belangrijk ben geweest.” “Tijdens de play-offs hebben we een moeilijke uitwedstrijd op verplaatsing bij Oostende. We krijgen onterecht een penalty tegen. Ik stop die, maar voor Weiler is de kous daarmee niet af. Tijdens de rust blijft hij enorm boos op de scheidsrechter, maar gelukkig kan ik hem kalmeren: 'T’inquiète, nous serons champion à la fin’. Meteen na de rust scoort Hanni met een mooie solo de 0-1 die goed is voor winst. Na de match komt de coach naar mij en zegt hij: ‘Oui, t’avais raison'.” Eindelijk eens een anekdote over die mysterieuze René Weiler, denkt Godfried. Want de Zwitser stond erom bekend een koele minnaar te zijn van de pers. “Tjah, het is nochtans een goeie gast. Maar hij was inderdaad geen liefhebber van de media. Weiler hecht veel belang aan groepsdynamiek. Hij is er als de dood voor dat iemand zich beter zou voelen dan het team. En de pers ziet hij daarin als een negatieve katalysator.” Een keeperstrainer in een angstcultuur Na het kampioenjaar vindt Boeckx door aanhoudende rugproblemen nooit meer zijn beste niveau terug. Hij doet zijn contract uit en wordt in 2020 keeperstrainer op het jeugdcomplex in Neerpede. Daarna volgt de A-ploeg. Maar in maart dit jaar beslist Boeckx om het wat rustiger aan te doen. “Het waren iets te lange dagen en ik wilde mijn gezin niet langer verwaarlozen.” Niemand aan tafel die dat niet begrijpt, maar Pico wil toch graag weten hoe de ex-goalie de laatste acht jaar bij de club heeft ervaren. “Ja, je kan zeggen dat er met de nieuwe bazen een soort van angstcultuur was. Mensen die er al jaren werkten vreesden plots voor hun job. Maar ik heb de indruk dat het nu wel beter gaat," klinkt Boeckx overtuigd. Verder in de aflevering gaan we dieper in op het paars-witte fiasco van zondag in Luik, wegen we de doelmannen Dupé en Schmeichel tegen elkaar af en halen we ook de lange baard van Boeckx tijdens zijn periode bij AA Gent nog eens van onder het stof. Eindigen doen we met het stamcafé van Boeckx waar de uitbater een pint naar hem heeft vernoemd. Muzikaal wordt deze Radio Radzinski neergelegd met ‘Society’ van Eddie Vedder.

De 80ste verjaardag van Paul Van Himst werd zaterdag op gepaste wijze gevierd in een uitverkocht Lotto Park. Dat heeft ook Anderlecht-fan van het eerste uur Heidi De Pauw met eigen ogen gezien. Samen met de ceo van Child Focus analyseren we de paars-witte voetbalactualiteit in een nieuwe Radio Radzinski en stellen we vast dat er nog heel wat macho's in de (voetbal-)wereld zijn. "Een ceo van de Pro League heeft mij ooit eens gezegd dat ik niets van voetbal kan weten omdat ik een vrouw ben." “Anderlecht is bijzonder slecht in afscheid nemen van haar iconen,” zei voormalig perschef van de club David Steegen eens in een aflevering van Radio Radzinski. Maar ze op gepaste wijze vieren, dat kan paars-wit wel. Het bewijs daarvan kregen we vorige zaterdag met de viering van de 80ste verjaardag van legende Paul Van Himst. In een uitverkocht Lotto Park werd de grijze boezemvriend van Eddy Merckx in de bloemetjes gezet met een spectaculaire lichtshow en beelden uit de oude doos. Van Witte Mars tot ‘Godvergeten’ Ook Heidi De Pauw koestert mooie herinneringen aan Polle Gazon. “Zoals zoveel supporters ben ik opgegroeid met paars-wit door mijn vader. Dat was in de tijd van Ludo Coeck en Paul Van Himst. Die heb ik nog zien spelen tot ik elf of twaalf jaar was. Zij hebben mij verliefd doen worden op Anderlecht. Vandaag ga ik niet zoveel meer naar wedstrijden, maar deze zaterdag wou ik er toch absoluut bij zijn. Het was een mooi moment. Niet alleen omdat het Van Himst deugd deed, maar ook omdat heel het stadion met elkaar verbonden was door het spektakel.” Vanuit alle hoeken van het Astridpark werd minutenlang Van Himst gescandeerd. Vergeten is hij dus nog lang niet. Laat staan godvergeten. En dat brengt ons meteen bij de vreselijke levensverhalen van misbruik binnen de kerk in de docu-reeks Godvergeten. Als ceo van Child Focus speurt De Pauw niet alleen naar vermiste kinderen, ook de strijd tegen seksueel misbruik bij minderjarigen is een van de prioriteiten van de organisatie. “Het is natuurlijk degoutant om te horen hoe zoveel mensen jarenlang mismeesterd zijn geweest. Maar ergens ben ik ook wel verbaasd over de verontwaardiging, in die zin dat dergelijke praktijken bij ons al heel lang gekend zijn. Maar goed, da’s typisch België. Iets moet altijd eerst grondig foutlopen en publieke aandacht krijgen vooraleer er actie wordt ondernomen. Laat ons hopen dat dit nu ook echt gebeurt.” ‘Heidi for president’, bromance met Fredberg en fossiel François Verder in de aflevering leggen we Mats Rits in de schaal met Thomas Delaney, staan we stil bij het werelddoelpunt van Francis Amuzu en willen we weten waarom er zo weinig vrouwen in het voetbal stappen. Heidi ziet het alvast wel zitten. “Als ze mij ooit zouden vragen om toe te treden tot het bestuur van Anderlecht, dan zou ik geen seconde twijfelen. Anderlecht is op dit zo mannelijk en verouderd dat het pijn doet aan de ogen. Het verbaast mij soms om te zien wie daar allemaal rond de tafel zit. En iemand met een migratieachtergrond vind je er al helemaal niet terug.” De Pauw is goed op dreef en gaat zonder aarzelen verder met het meest beschamende verhaal van deze aflevering. Al kan de poging van Rein om vriendjes te worden met Jesper Fredberg ook wel tellen. Maar het conservatieve brein van oud-voorzitter van de Pro League (2015-2022) en levend fossiel Pierre François tart alle verbeelding. “Ik ben ooit eens met de man aan de praat geraakt op een evenement. Dat gesprek verliep in eerste instantie nog redelijk goed, maar van zodra het over voetbal ging is het misgelopen. Dan heeft hij mij letterlijk gezegd dat ik niets van voetbal kan weten omdat ik een vrouw ben. Maar goed, rot fruit valt uiteindelijk altijd van de boom.” De nare ontmoeting wordt doorgespoeld met een slok bier, waarna deze Radio Radzinski wordt afgesloten met ‘My Silver Lining’ van First Aid Kit.

Amper negen maanden. Zo lang heeft Karel Van Eetvelt het uitgezongen als CEO van Anderlecht. In volle coronacrisis probeert hij in 2020 de financiële put van paars-wit te dempen en samen met Vincent Kompany de club weer sportief op de rails te krijgen. In een nieuwe Radio Radzinski legt hij uit waarom hij daar niet meer tijd voor heeft gekregen. “Als niet iedereen op dezelfde lijn zit, dan houdt het op.” Op 1 april 2020 wordt Karel Van Eetvelt na enkele telefoontjes met eigenaar Marc Coucke CEO van Anderlecht. Neerpede is op dat moment een financieel stort. De schuldenput bedraagt miljoenen euro’s en wordt alsmaar dieper. En dan moeten de zwaarste coronamaanden er nog aankomen. “Je weet natuurlijk op voorhand dat de situatie niet rooskleurig is. Dus neen, echt verrast was ik niet toen ik aan de job begon, maar plezant is anders. Er zijn mensen op Anderlecht die ik nooit in het echt heb ontmoet omdat we voortdurend van thuis moesten werken. Dat heeft mijn opdracht een pak moeilijker gemaakt." "Ik ben door Marc naar Anderlecht gehaald omdat ik een vlotte communicator ben en mensen kan doen samenwerken. Maar dat kan pas als je eerst goed naar iedereen luistert. Een persoonlijke aanpak is daarbij essentieel en die was er minder door de vele online gesprekken.” Het verloop aan menselijk kapitaal Samenwerken. Het is niet meteen iets waar de bestuurskamer van Anderlecht de laatste jaren in uitblonk. Het organigram van toen is vandaag volledig weggevaagd. Enkel Marc Coucke en Wouter Vandenhaute (toen extern adviseur, nu niet-uitvoerend voorzitter, red.) zitten nog op hun stoel. Van Jean Kindermans, Peter Verbeke, Michael Verschueren, Frank Vercauteren en natuurlijk Vincent Kompany is er geen spoor meer. Rein vraagt zich dan ook af of er niet bijzonder kwistig is omgesprongen met menselijk kapitaal. “Ja, dat is zeker zo. Zelf had ik een goede verstandhouding met Jean Kindermans (ex-hoofd jeugdopleiding, red.) en stond ik volledig achter het verhaal met Vincent Kompany. Het was ongelooflijk om te zien hoe bezeten hij was van het spelletje en de club. Hij wilde ook dat anderen mensen hem begrepen. Op verschillende avonden heeft hij geprobeerd om mijn voetbaltactische kennis bij te spijkeren. Vaak stond ik er dan met open mond naar te kijken. Ik heb zelf nog in derde klasse gevoetbald, maar da’s toch niet te vergelijken (lacht).” Meerdere hanen op een erf Het is voor zowel Godfried, Pico als Rein dan ook moeilijk te begrijpen waarom er een einde is gekomen aan die symbiose. Heeft de CEO dan zichzelf ontslagen? “Ja, het is wel mijn beslissing geweest om op te stappen. Er waren fundamentele meningsverschillen met Wouter Vandenhaute over hoe het verder moest met de club. Het is het verhaal van meerdere hanen op een erf. Dat werkt gewoon niet.” En zo spat eind 2020 al na negen maanden een kinderdroom uit elkaar. Maar spijt heeft Van Eetvelt niet. “Ik ben blij dat ik iets voor mijn club heb kunnen betekenen, ook al heeft het minder lang geduurd dan ik had gehoopt. Zou ik het opnieuw doen? Misschien dat ik toch eerst de voor- en nadelen tegen elkaar zou afwegen in plaats van opnieuw zonder nadenken ‘ja’ te zeggen. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Ik blijf in ieder geval supporter van Anderlecht, de club waar ik in 1973 verliefd op ben geworden door Robbie Rensenbrink. Dat zal nooit veranderen.” Nutriscores en Michel-overleg Aan het einde van de aflevering komen we nog terug op de eerste ontmoeting van Van Eetvelt met Michel Verschueren, stellen we een prijsvraag voor een gehandtekende voetbalstrip en gaan we dieper in op de nutriscores van Godfried. Muzikaal afsluiten doen we met ‘Nine Million Bicycles’ van Katie Melua. Of was het nu ‘One Million Bicycles’?

De interlandbreak komt zeker niet ongelegen voor Anderlecht. Met 13 op 18 na zes speeldagen zijn de cijfers zeker niet slecht. Maar tegen Racing Genk hervalt paars-wit weer in oude gewoontes. “Hoe is het mogelijk dat je 75 minuten lang tegen tien speelt en zo weinig kansen creëert?,” vraagt Rein zich deze week af in een nieuwe aflevering van Radio Radzinski. Bedroevend. Echt anders kan je de prestatie van Anderlecht in de Cegeka-arena van Racing Genk niet noemen. Al na een kwartier spelen komt de vice-kampioen met tien man te staan na een rode kaart voor Bonsu Baah. En toch slaagt paars-wit er niet in om dat numerieke voordeel uit te buiten. De Limburgers zijn lange tijd gewoon de betere ploeg. “Ik was bij de rust zelfs vergeten dat we in een man-meer-situatie zaten,” zet Pico meteen de toon in deze 90ste aflevering van Radio Radzinski. Ook Rein ergert zich dood aan het spel van Anderlecht. “Er is een totaal gebrek aan creativiteit. Flips wil ik gerust nog wat krediet geven, maar Anders Dreyer is simpelweg niet goed genoeg. Die tien transfers van Fredberg waren en zijn misschien nog altijd veelbelovend. Hij heeft de kern gespekt met een karrenvracht aan controlerende middenvelders, maar daar ligt het probleem niet. Het is op de flanken dat er nog versterking nodig is. Waar blijven die wingers? Anderlecht heeft nood aan iemand die tegen de zijlijn durft spelen en na 90 minuten kalk op zijn hielen heeft plakken.” De flits van Amuzu en de drie fouten van Diawara En toch is het de enige echte winger in de selechtie die na 71 minuten de wedstrijd openbreekt. Met een weergaloos afstandsschot lijkt Francis Amuzu paars-wit aan drie punten te helpen. Maar da’s buiten de late wissels van Brian Riemer gerekend. “Kijk, ik heb Diawara in de vorige aflevering de wereldkampioen verstoppertje spelen genoemd. Hij had het beter zondag nog eens gedaan. Want met drie fouten op rij ligt hij aan de basis van de late gelijkmaker. Nu goed, de goal zat er zo ook wel aan te komen,” legt Rein uit. Hij beschouwt de ingrepen van Riemer ook als de puurste vorm van kernmanagement. “Het is duidelijk dat Diawara op termijn geen plaats meer heeft in deze ploeg. Maar als hij voor het einde van de transferperiode niet weggeraakt, dan moet je er wel mee verder tot in januari. Je moet hem dus ergens het gevoel geven dat hij er nog bijhoort.” Het vuur van Vertonghen en zieke vogel Hans Verder in de aflevering vragen we ons af hoeveel krediet coach Brian Riemer zal krijgen van zijn landgenoot Fredberg en gaan we dieper in op het gedrag van Jan Vertonghen. Het is hij die Bonsu Baah een rode kaart aansmeert en na affluiten neus aan neus staat met technisch directeur van Racing Genk Dimitri de Condé. “Tjah, er zat duidelijk meer vuur dan gewoonlijk in Vertonghen. Misschien dat hij op voorhand aanvoelde dat het nodig was om de rest van de ploeg op scherp te zetten. Die fase met Baah kan je zeker zien als een vorm van matennaaien. Maar goed, dat gebeurt iedere week op een voetbalveld. Tegenover de Condé heeft hij zich al verontschuldigd op ‘X’ (voormalig Twitter, red.), dus ik denk dat we net zoals hijzelf daarmee dat incident kunnen afsluiten,” analyseert Godfried. Afsluiten doen we met Hans Vanaken die dit weekend scoort tegen AA Gent en vervolgens de spionkop gaat uitdagen. Daarbij komt er een soort vogelgeluid uit zijn mond dat zowel Rein, Pico als Godfried nog niet dikwijls hebben gehoord. Muzikaal zou de vogeltjesdans dan ook niet misstaan om deze aflevering neer te leggen. En toch kiest Rein voor ‘Point and Kill’ van Little Sims en Obongjayar, of moeten we Adebayor zeggen?

Na vijf speeldagen staat RSC Anderlecht helemaal bovenaan het klassement. Een paar ploegen hebben wel nog een wedstrijd te goed, maar toch is het een moment om te koesteren. Dat doen we dan ook in een nieuwe aflevering van Radio Radzinski met voetbaljournalist van Het Nieuwsblad Yanko Beeckman. Voor hem is Anderlecht nog altijd een topclub. “Al zou ik paars-wit nu nog niet bombarderen tot titelkandidaat.” Voetbaljournalist Yanko Beeckman jaagt vandaag een stroomstoot door de sportredactie van Het Nieuwsblad. Op zijn 27ste is hij nog niet eens half zo oud als ‘eminence grise’ en grote baas Ludo Vandewalle. En toch is hij aangeduid als presentator van ‘Sjotcast’. Iedere week analyseert hij in die podcast, hoe kan het ook anders, samen met Frank Raes en Franky Van der Elst zowel de Belgische als de internationale competities. De ‘Gouden Pico’ en een ontstoken slijmbeurs Sinds deze week is hij ook elke maandagochtend te horen op radiozender Nostalgie. Als sidekick geeft hij daar commentaar bij het afgelopen voetbalweekend, maar reikt hij ook de ‘Gouden Yanko’ uit. Die trofee is bedoeld voor iemand die zich heeft laten opmerken met een uitzonderlijke sportprestatie. Het inspireert Pico meteen om de ‘Gouden Pico’ in het leven te roepen. Slijmbal Rein ziet in radio Nostalgie dan weer de ideale balsem voor zijn oude ziel en verklapt dat hij een grote Yanko-fan is. Reden genoeg voor Godfried om het dan zelf maar even te hebben over zijn ontstoken slijmbeurs. Die had Yanko in een ander leven misschien wel zelf kunnen verzorgen. Want na een uiteengespatte droom om zelf profvoetballer te worden, was geneeskunde studeren voor hem het logische alternatief. Op de koffie bij Lozano Het wordt uiteindelijk Toegepaste Taalkunde Spaans-Frans. Die studie en zijn Spaanse achtergrond komen Yanko goed van pas wanneer hij een poging doet om een interview vast te leggen met Juan Lozano. ‘El Rey’ was een van de meest begaafde voetballers van zijn tijd. Hij draagt tussen 1983 en 1985 het truitje van Real Madrid en speelt in totaal vijf seizoen voor Anderlecht. Op 12 april 1987 maakt Ivan Desloover met een horrotackle zo goed als een einde aan de carrière van de Spanjaard. ‘Met Léoni komt de beste transfer uit 1B’ Genoeg nostalgie dan, zelfs voor Yanko. Want na lang wachten heeft sportief directeur Jesper Fredberg maar liefst tien transfers uit zijn mouw geschud. En daar zijn met Dolberg en Delaney twee landgenoten van de Deen bij. Die weten net zoals de Fransman en look-a-like van Peter Verbeke Alexis Flips te overtuigen. Al is de beste transfer voor iedereen aan tafel er eentje waarvoor niets betaald is. “Met Théo Leoni heeft het park een nieuwe chouchou. Die gaat er volgens mij nooit meer uit,” is Rein stellig. Beeckman ziet in hem dan weer een nieuwe Olivier Deschacht. “Daarmee wil ik zeggen dat hij wel eens heel zijn leven bij Anderlecht zou kunnen blijven. Omdat de clubliefde bij hem simpelweg nog groter is dan bij de rest van de kern. Dat merk je ook in zijn interviews na de wedstrijd.” Minder lovende woorden zijn er van Rein voor Luis Vázquez. “Die kan volgens mij gewoon niet voetballen. Een vriend van mij denkt dat hij zelfs geen enkele goal zal maken voor Anderlecht. Da’s overdreven en daarom ben ik met die kerel ook een weddenschap aangegaan. Als hij toch scoort geeft hij een rondje in een café naast het stadion, anders moet ik aan het einde van het seizoen verkleed naar de wedstrijd.” Beeckman wil hem niet meteen afbranden, maar stelt zich wel vragen bij de transferprijs. “Vijf miljoen euro voor een tweede spits is toch wel bijzonder veel. Daarmee kan je volgens mij beter iemand anders halen voor posities waar nog bloedarmoede is.”

Voor de laatste Radio Radzinski van het seizoen heeft komiek Erhan Demirci zijn goede vriend Hendrik Van Crombrugge meegenomen. Twee uur lang maken ze samen met Godfried, Rein en Pico nog eens de balans op van het paars-witte voetbalseizoen. “Alles na Kompany ging sowieso een downgrade zijn en da’s ook gebleken. Maar eerlijk is eerlijk: Felice had hele grote schoenen om te vullen en onze kern was niet volwassen genoeg om daarmee om te gaan.” ‘Keepers zijn geen voetballers’. Het is een eeuwenoud cliché, maar niet eentje dat van toepassing is op Hendrik Van Crombrugge. Want de doelman van Anderlecht heeft goede voeten en die had hij al van voor zijn komst naar het Lotto Park. “Veel mensen denken dat ik heb leren uitvoetballen onder Kompany, maar het is juist andersom. Vince heeft mij weggeplukt bij Eupen omdat ik van achteruit kan opbouwen.” Tandem met twee prinsen rijdt zich stuk In de zomer van 2019 is Vince The Prince nog speler-trainer in Anderlecht. “In dat concept heb ik eigenlijk nog nooit geloofd. Op zo’n niveau kan dat gewoon niet werken. Je kan niet 100 procent met je lichaam bezig zijn en dan nog eens de buitenwereld toespreken en tactische plannen bedenken.” Het verhaal duurt dan ook niet bijzonder lang, want in oktober komt Frank Vercauteren de rangen versterken. Maar tussen de twee prinsen van het Astridpark botert het niet. “Ach ja, Kompany was op dat moment nog een coach met een bijzonder romantische visie over voetbal. Frank was realistischer ingesteld en dat botste natuurlijk. Een echte vete zoals dat toen is neergeschreven was er wel niet.” Godfried wil weten of er eigenlijk iemand is die kan doordringen tot Kompany en hem van gedachten kan doen veranderen. “Moeilijk, ik denk dat enkel Jelle ten Rouwelaar (keeperstrainer, red.) en Craig Bellamy (assistent, red.) echt op hem konden inpraten. Da’s ergens ook zijn sterkte. Hij wil enkel afgerekend worden op wat hij zelf heeft mogen beslissen. Een clash met het bestuur was op termijn dan ook onvermijdelijk.” Van aanvoerder tot bankzitter Ondanks een derde plaats in de competitie en een bekerfinale scheiden de wegen van Kompany en Anderlecht aan het einde van vorig seizoen. Voor Van Crombrugge gaat het vanaf dan bergafwaarts. “De sfeer in de groep in september was echt dramatisch. Heel wat jongens wilden weg, maar konden geen transfer versieren. Ik heb mijn makelaar toen ook de opdracht gegeven om de markt wat af te schuimen, maar er is niets uit de bus gekomen.” Felice Mazzù als vervanger van Kompany blijkt bovendien een totale miscast te zijn van voorzitter Wouter Vandenhaute. “Alles na Kompany ging sowieso een downgrade zijn en da’s ook gebleken. Onze harde schijf was echt gewist na zijn vertrek. Maar eerlijk is eerlijk: Felice had hele grote schoenen om te vullen en onze kern was niet volwassen genoeg. Hij heeft een lossere stijl en daar was onze groep niet op ingesteld.” De Italo-Belg zingt het dan ook niet lang uit bij de recordkampioen. De Deen Brian Riemer is zijn opvolger. “Hij gaf me in het begin nog vertrouwen, maar ik voelde dat er aan de poten van mijn stoel werd gezaagd. Bart Verbruggen heeft ook ongelooflijk veel talent, dus ik wist dat het niet lang meer ging duren vooraleer ik mijn plaats zou moeten afstaan.” De manier waarop dat gebeurd is, heeft wel veel pijn gedaan. “Ik heb altijd met veel overtuiging woordvoerder gespeeld voor een club die volledig de weg kwijt is. Als je dan zo wordt behandeld slaat dat een diepe wonde. Maar goed, dat wordt langzaam een litteken waar je mee moet en kan leven,” sluit Van Crombrugge deze Radio Radzinski af. Muzikaal doet hij dat met ‘1 Op Een Miljoen’ van Metejoor.

Het is eind april en het seizoen van Anderlecht zit erop. De balans oogt bijzonder mager. Het is al sinds 1937 geleden dat paars-wit de voetbaljaargang nog eens is geëindigd op een elfde plaats. In een nieuwe Radio Radzinski zoeken Rein, Pico en Godfried uit hoe het zover is kunnen komen. Gelaten, maar zonder echt over te lopen van frustratie. Dat is het gevoel waarmee Pico, Rein en Godfried zondag het Lotto Park zijn buitengewandeld na de thuisnederlaag tegen KV Mechelen. Er stond nochtans heel wat op het spel. Want met een zege was er nog een waterkans voor Anderlecht op het laatste ticket voor Play-off II en dus Europees voetbal volgend seizoen. Maar een sterke Rob Schoofs besliste daar anders over. Ook al omdat de heropleving van de thuisploeg na de rust van korte duur was. Ach ja, zelfs een overwinning had niet volstaan. Cercle veroordeelde Zulte-Waregem tot degradatie en mag zich verdiend opmaken voor een krachtmeting met AA Gent, Standard en Westerlo. Kroniek van een aangekondigd falen Anderlecht eindigt het seizoen zo op een elfde plaats, de slechtste eindklassering sinds 1937. Dat hoeft volgens het panel niet te verbazen. Het is de kroniek van een aangekondigd falen dat begint bij het ontslag van Vincent Kompany. Na een derde plaats en een bekerfinale vorig seizoen wordt 'Vince The Prince' de laan uitgestuurd. Zijn vervanger luistert naar de naam Felice Mazzù. Die houdt het uit tot net voor de start van het WK. Voorzitter Wouter Vandenhaute houdt dan een persconferentie om de gemoederen te bedaren, maar dat lukt niet. De mediamagnaat predikt de grote cultuuromslag en spreekt de volgende profetische woorden uit: 'Het kan altijd nog slechter. Zo is het in het leven en zo is het in de sport'. En zo geschiedde. Want na een korte passage van Robin Veldman als T1, slagen ook de nieuwe coach Brian Riemer en sportief directeur Jesper Fredberg er (voorlopig) niet in om het tij te keren. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zij wel nu pas tijd krijgen om echt te bouwen aan een competitieve kern. Vandenhaute heeft al heel wat tijd gehad. Daarin heeft hij niet alleen Kompany aan de deur gezet. Hij bedankte ook zijn rechterhand Peter Verbeke voor bewezen diensten en liet het hoofd van de jeugdopleiding Jean Kindermans weten dat hij niet meer welkom is op Neerpede. Il faut le faire. En dan hebben we het nog niet gehad over het vernietigende HUMO-artikel van Jan Hauspie. Daarin wordt de ondertussen niet-uitvoerende voorzitter weggezet als een tiran en komen we te weten dat hij en zijn vrouw Catherine Van Eylen allebei factureren aan nv Huppeldepup die ze zelf hebben opgericht. Anderlecht never dies En toch blijven we positief. Want verder in de aflevering proberen we al te denken aan volgend seizoen. Wie moet er komen? En wie zoekt beter andere oorden op? Pico en Rein wikken en wegen hun antwoorden. Helemaal aan het einde doen we nog een verhaal uit de doeken over 'The Masked Finger'. Muzikaal afsluiten doen we met 'On Melancholy Hill' van Gorillaz.

Europees succes boeken. Aad de Mos weet hoe dat moet. In 1988 wint hij als trainer van KV Mechelen Europacup II en in 1990 staat hij als coach van Anderlecht nog eens in de finale van datzelfde toernooi. 33 jaar later kan paars-wit daar een vervolg aan breien als het doorstoot naar de eindstrijd van de Conference League. “Maar ik zie het niet gebeuren. Ze kunnen donderdag zomaar drie goals om de oren krijgen van AZ,” zegt hij in een nieuwe aflevering van Radio Radzinski. Hij mag vandaag dan al 76 jaar oud zijn, het voetbal laat Aad de Mos nog altijd niet los. “Heb je die actie van Mika Godts op training bij Ajax gezien? Da’s wel de moeite.” Van de jeugdreeksen van de topclubs in Nederland tot de leukste affiches op de internationale voetbalkalender. De besnorde Hagenees volgt het allemaal, al woont hij vandaag wel in Eindhoven. Voetbaldier Constant en golfstok Roger Tussen 1989 en 1992 staat de Mos als coach aan de zijlijn bij Anderlecht. Hij heeft er bijzonder goede herinneringen aan en al zeker aan de man van wie het stadion de naam draagt. “Constant was een echt voetbaldier. Ik heb hem dan ook heel hoog zitten. Het gebeurde wel vaker dat ik tot laat ’s avonds met hem zat te ouwehoeren over voetbal. Hij kende er ook echt iets van, wat ook logisch is aangezien hij zelf nog bondscoach is geweest. “Voor elke wedstrijd ging ik langs in zijn bureau en dan vroeg hij mij ‘de feuille’ van de match (het wedstrijdblad, red.). Dan bekeek hij aandachtig alle namen die erop stonden. Meestal kon hij zich vinden in de opstelling, maar soms had hij zijn bedenkingen. Zo heb ik ooit eens Danny Boffin tegen zijn voet laten spelen en daar was hij niet voor te vinden. Maar na de match is hij mij wel komen feliciteren met de overwinning. Daar heb ik bijzonder veel respect voor.” Zoon Roger Vanden Stock neemt in 1996 de fakkel over. Maar daar kijkt de Mos helemaal niet naar op. “Die twee zijn dag en nacht verschil. In tegenstelling tot zijn vader kende Roger werkelijk niets van voetbal. We noemden hem de golfstok, omdat hij daar meer mee bezig was dan met voetbal.” Slachtpartij in Göteborg en titelgeluk in een drakenjas In 1990 bereikt de Mos de finale van de Europacup II. Tegenstander is Sampdoria met speerpunten Roberto Mancini en Gianluca Vialli. “Hoh, jongens. Dat was echt een slachtpartij. Ik denk dat al die Italianen toen gedrogeerd waren. Zoveel doodschoppen heb ik nog nooit gezien.” Er wordt uiteindelijk met 2-0 verloren en de Mos krijgt achteraf kritiek voor de late invalbeurten van Luc Nilis en Luis Oliveira. En daar heeft hij nog altijd geen spijt van. “Jankovic mist twee minuten voor affluiten een enorme kopbalkans voor een leeg doel. Als ik geweten had dat hij die zou missen, dan had ik ze misschien vroeger ingebracht. Maar anders niet.” Anderlecht voorbij AZ? 33 jaar na de finale tegen Sampdoria maakt Anderlecht dit seizoen opnieuw kans om de eindstrijd van een Europees toernooi te spelen. Donderdag speelt het in Alkmaar de terugwedstrijd in de kwartfinales van de Conference League tegen AZ. Het start daarin met een mooie 2-0-voorsprong, maar dat zal volgens de Mos niet genoeg zijn. “Ik zie het niet gebeuren. Ze kunnen er zomaar drie goals om de oren krijgen,” voorspelt de Mos. Pico, Rein en Godfried hebben wel vertrouwen in een goede afloop. Ze beseffen dan ook dat het winnen van de Conference League niet langer een mooie bonus is, maar eerder noodzakelijke levenslijn. Helemaal aan het einde maken we nog de winnaar van het pretpakket uit de fanshop van KVC Westerlo bekend. Muzikaal afsluiten doen we met ‘Multicolor’ van Son Mieux.

Bart Goor zal door iedereen met een paars-wit geheugen altijd herinnerd worden als de voetballer die bij paars-wit zo vaak de linkerflank heeft afgedweild. Maar hij is ook de auteur van enkele historische doelpunten zoals de 2-0 in het Champions League-duel tegen Real Madrid in 2001. “En dat terwijl ik als looptype nooit had gedacht ooit voor Anderlecht te kunnen spelen,” zegt hij in een nieuwe aflevering van Radio Radzinski. Vijftien jaar na zijn laatste match voor Anderlecht, draagt Bart Goor paars-wit nog altijd in zijn hart. Maar als assistent-trainer van Westerlo was er afgelopen weekend geen plaats voor nostalgie. Want beide clubs strijden dit seizoen tegen elkaar om een felbegeerd plaatsje in Play-off II. De transformatie van FC Buul in Olen “Natuurlijk is het speciaal om terug te keren naar het Astridpark. Ergens is het wel vreemd dat we vandaag concurrenten zijn. Anderlecht heeft het moeilijk, maar ik ben er zeker van dat ze er opnieuw bovenop zullen komen. Dat wens ik ze ook toe, zolang Westerlo natuurlijk zelf in de top-8 eindigt." Het loopwonder is 8 jaar oud wanneer hij zijn eerste stappen zet op een voetbalveld. En dat bij godbetert FC Buul in Olen. Godfried weet daar enkel de zoo staan en da’s in zekere zin ook het lot geworden van de jeugdclub van Goor. Want anno 2023 rollen er geen ballen meer over het gras, maar wel trouwe viervoeters die ingeschreven zijn bij hondenclub ‘het Hondekliekske’. Talisman Aimé Antheunis Het is Verbroedering Geel dat Goor wegplukt bij Buul en al snel steekt hij er met kop en schouders bovenuit. Het levert hem in 1996 een transfer op naar Racing Genk. Hij krijgt er meteen het vertrouwen van coach Aimé Antheunis en bedankt hem met maar liefst 18 doelpunten. “Aimé is bijzonder belangrijk geweest in mijn carrière. Onze paden hebben elkaar regelmatig gekruist. Hij was een beetje mijn talisman. Soms ben ik hem gevolgd, maar evengoed is hij mij achterna gegaan.” Dat is het geval in 1999, wanneer Antheunis na het kampioenenjaar met Genk zijn krabbel zet onder een contract bij Anderlecht. Op dat moment speelt Goor al twee jaar bij paars-wit. “Na mijn goede eerste seizoen bij Genk, ben ik opgebeld door Anderlecht. Dan twijfel je niet, want het is en blijft de grootste club van België. En dat terwijl ik als looptype nooit had gedacht ooit voor Anderlecht te kunnen spelen. Want zo’n soort voetballers komen eerder bij ploegen als Club Brugge terecht.” Het is wel pas na de komst van beschermengel Antheunis dat de mayonaise pakt. Goor verovert twee keer de landstitel en speelt een fenomenale Champions League-campagne met een doelpunt tegen Real Madrid als kers op de taart. “Ja, dat blijft toch het mooiste wat ik tot nog toe in mijn voetbalbestaan heb meegemaakt. Het enige jammere is dat ik er misschien te weinig van genoten heb.” Van De Kuip naar ’t Kuipje Na de successen met Anderlecht verkast de linksbuiten naar het buitenland. Eerst volgt een avontuur bij Hertha Berlijn en daarna een mooi seizoen bij Feyenoord. Maar Goor wil altijd en overal voor de prijzen spelen. En dus keert hij terug naar Anderlecht. Daar zal hij uiteindelijk nog twee titels en een Beker van België aan zijn palmares toevoegen. In 2008 krijgt hij een mooi afscheid bij Anderlecht, maar voelt hij dat de tank nog niet leeg is. Hij trekt naar Germinal Beerschot en vervolgens Westerlo. Daar staat hij vandaag zij aan zij met coach Jonas De Roeck. Pico vraagt zich af of die iets heeft opgepikt van zijn tijd bij Anderlecht. “Ik denk dat elke trainer van overal wel iets meeneemt en dat zijn zeker niet alleen de goede dingen." Nieuwe prijsvraag Helemaal aan het einde van de aflevering stellen we nog een nieuwe prijsvraag voor een pretpakket uit de fanshop van Westerlo. Muzikaal afsluiten doen we met 'Leef' van André Hazes Junior.

Sportadvocaat Sébastien Ledure is te gast in een nieuwe aflevering van Radio Radzinski. Daarin blikken we terug op vijf jaar ‘Operatie Propere Handen’ en bespreken we het tot nog toe moeilijkste dossier uit zijn carrière: de comeback van Romelu Lukaku bij Inter. Maar wanneer keert ‘Big Rom’ terug naar Anderlecht? En heeft hij een mening over hoe de club de afgelopen jaren is bestuurd? “Die heeft hij zeker, al houdt hij die denk ik liever voor zichzelf uit liefde voor het instituut.” Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Sébastien Ledure heeft sympathie voor Anderlecht, maar vooral een passie voor voetbal in het algemeen. Als kind raakt hij in de jaren ’80 begeesterd door de fluwelen techniek van Frank Vercauteren, het torinstinct van Erwin Vandenbergh en de onverzettelijkheid van Per Frimann. En toch is het niet voetbal, maar wel tennis en basket die hem als advocaat de eerste stappen doen zetten binnen de sportwereld. Ledure trekt de grote plas over en leert binnen de Amerikaanse sportindustrie de kneepjes van het vak kennen. Daarna wordt hij managing partner bij het advocatenkantoor Cresta. Met Justine Henin wacht meteen een eerste grote naam. Maar al snel komen er naast de vrouw met de mooiste eenhandige backhand in de geschiedenis van het spelletje ook voetballers bij. ‘Operatie Propere Handen’… Al was dat aanvankelijk niet het plan, want de sportadvocaat heeft lang zijn bedenkingen gehad bij de manier van werken binnen het voetbal. Wanneer op 10 oktober 2018 de bom ontploft en de schandalen naar buiten komen met ‘Operatie Propere Handen’ is hij dan ook niet verbaasd. “Ik heb in de jaren daarvoor verschillende bizarre dingen gezien. Heel wat mensen hielden er praktijken op na die niet door de beugel kunnen. Van enig normbesef was bij sommige mensen in het voetbal lange tijd geen sprake.” Ondertussen zijn we bijna vijf jaar verder en gaat het volgens Ledure de goede kant uit. “De broodnodige mentaliteitswijziging is er voor een groot deel gekomen. Maar we moeten daar natuurlijk niet flauw over doen: voetbal is en blijft een money game.” Romelu Lukaku in de cockpit Bij Cresta waken ze erover dat iedere cliënt zelf zijn eigen pad kan uitstippelen. “Vroeger werd de carrière van een speler vaak gestuurd door de makelaar. En die neemt soms ook de belangen van de club waar. Da’s een ongezonde situatie waar wij niet aan meedoen. Wij stellen de speler voorop en werken enkel voor de speler zelf.” Uiteindelijk is het de moeder van Lukaku die na enkele slechte ervaringen komt aankloppen bij Cresta. “En daar waren we heel blij om. Romelu is een fantastisch warme mens en iemand die bezeten is van het spelletje. Toen hij aan het einde van vorig seizoen wilde terugkeren naar Inter wisten we dat het moeilijk zou worden. Maar uiteindelijk is het na lang onderhandelen toch gelukt.” 'Big Rom' heeft al laten weten ooit weer voor Anderlecht te zullen spelen. Het is nog maar de vraag of zijn jeugdtrainer en vriend Jean Kindermans dan nog op de academie zal rondlopen. “Ik was toch wel even geschrokken toen ik hoorde dat hij moest vertrekken. Samen met Vincent Kompany zijn het in ieder geval twee mensen waar Romelu het diepste respect voor heeft.” Op de vraag of Lukaku ook een mening heeft over de manier waarop de club de laatste jaren geleid is, antwoordt Ledure vastberaden. “Die heeft hij zeker, maar uit liefde voor het instituut houdt hij die denk ik voor zichzelf.” dEUS en de cabrio van Pico Verder in de aflevering heeft Godfried nog een vraag over de nieuwe auto van Pico. Die ruilde onlangs zijn Toyota Starlet in voor een cabrio RAV 4. Het is nog niet duidelijk of dat een verbetering is. Oordeel hieronder vooral zelf. Muzikaal afsluiten doen we met ‘1989’ van dEUS.

In 2011 wordt David Hubert als aanvoerder landskampioen met Racing Genk aan de zijde van Kevin De Bruyne, Thibaut Courtois en jawel, Anthony Vanden Borre. Vandaag is hij de ervaren gids van de Futures van Anderlecht. Daarover vertelt hij deze week in een nieuwe Radio Radzinski. "Ik heb lang nagedacht om de stap te zetten, maar ik ben al een tijdje bezig met mijn toekomst en zie het als de ideale overgang naar het trainerschap." Amper een handvol voetballers kunnen zeggen dat ze samen op een veld hebben gestaan met Kevin De Bruyne, Thibaut Courtois en Anthony Vanden Borre. Nog veel minder kunnen vertellen dat ze hun aanvoerder zijn geweest en samen kampioen van België zijn geworden. David Hubert is er daar een van en dat al een paar maanden na zijn 23ste verjaardag. Frank Vercauteren, de stille genieter Architect van het hele gebeuren is Frank Vercauteren. Maar die komt niet meteen mee feestvieren, want dat zit niet in zijn aard. “We hebben hem toen echt naar de supporters moeten slepen, want hij staat niet graag in de belangstelling. Maar het was natuurlijk ook zijn succes,” vertelt Hubert. Rein wil meteen weten hoe groot het verschil is tussen de trainer Vercauteren en de man die we zien in de media. “Ik snap waarom je die vraag stelt, maar ik kan niets slecht over hem vertellen. Toen hij in december 2009 overnam heeft hij in het begin weinig gezegd. Hij wou eerst alles observeren. Aanvankelijk kreeg ik weinig speelminuten. Ik ben dan bij hem gaan aankloppen en gevraagd om een kans om mij te kunnen bewijzen. Die heb ik gekregen en met beide handen gegrepen. Want in het jaar van de titel stond ik zo goed als altijd in de basis.” Gidsen als overgang naar het trainerschap De carrière van Hubert neemt daarna geen hoge vlucht. Onder andere door een buikspierblessure verdwijnt hij uit de ploeg. En na passages bij tal van Belgische eerste- en tweedeklassers, komt hij begin dit seizoen terecht bij de beloften van Anderlecht, beter bekend als de Futures. “Da’s een weloverwogen beslissing geweest, ook al weet je dat het vrijwel zeker het einde van je carrière op het hoogste niveau betekent. Maar ik ben al een tijdje bezig met mijn toekomst en zie het als de ideale transitie naar het trainerschap. Mijn UEFA A-diploma heb ik al een tijdje op zak.” Binnen de Futures is er een groot verloop van personeel. Heel wat spelers trainen vaak mee met de eerste ploeg, of vertrekken naar een ander team. “Het is inderdaad niet zo eenvoudig om op elkaar ingespeeld te geraken. Maar dat hoort er nu eenmaal bij.” Op de koop toe wordt coach Robin Veldman na het ontslag van Felice Mazzù gevraagd om de staf van de A-ploeg te versterken. “Da’s een heel moeilijk moment geweest. Maar we hebben dat als team goed opgevangen. Met Guillaume (Gillet, red.) staat er nu iemand aan het roer met andere kwaliteiten dan Robin. Ik probeer hem zoveel mogelijk bij te staan waar ik kan. Da’s denk ik ook een beetje de bedoeling als ervaren gids binnen de ploeg.” Verder in de aflevering hebben we het nog over de ontbolstering van Bart Verbruggen in doel en gaan we dieper in op de ideale positie van Noah Sadiki en het potentieel van Lucas Stassin. Eindigen doen we met de winnaar van de garnaalkroketten bij Je m’en Fish. Sarà en AC Milan De muzikale aflsluiter van deze aflevering is ‘Sarà perché ti amo’ van Ricchi E Poveri. En daar hangt een bijzonder verhaal aan vast. “Het wordt in Italië vaak gedraaid voor of na een match. Vooral bij AC Milan is het een hit. Ze hebben er daar een eigen versie van gemaakt waarin een paar steken worden uitgedeeld aan Juventus. Heel het stadion zingt dan mee en da’s echt indrukwekkend.”